Doktora Hikayeleri Öğrencinin Akademisyenlerin Yoksul Aile Çocuklarına Uygun Olmadığını Söylemesi İnsanları Düşündürdü
Akademik hayat geçmişte oldukça içine kapanık bir komünken, sosyal medyanın gelişmesi ve üniversite sayısının artması ile daha bilinen bir ortam haline gelmiştir. Geçtiğimiz yıllarda akademisyenlik daha seçkin bir meslek olarak görülürken, her meslekte görülen vasıf erozyonu bir yana, ‘kast’ sisteminden bir şey kaybetmediği görüldü.
Bir doktora öğrencisine anlattıkları ve ‘zengin babası’ olmayanlara verdiği öğütler, kültür ve eğitim düzeyi yüksek olduğu düşünülen bu kesimde neler yapıldığını düşündürdü.
Kaynak:https://twitter.com/krtglueg/status/1…
Üniversite eğitiminde, tarihten tıbba, hukuktan kimyaya, iktisattan görsel sanatlara kadar, doğru dürüst bir üniversitenin yanı sıra, konusuna hakim, eğitimini ve öğrencilerini seven hocalar da işin aslı kadar değerlidir.
Eğitimin giderek ticarete dönüştüğü günümüz dünyasında üniversite sayısındaki artış nicelikle kaliteyi bir araya getiremeyebilir. Eğitim kalitesinin uzun süredir tartışıldığı üniversitelerde, öğretim üyelerinin maaşlarının yanı sıra iş hayatına atılırken ve çalışırken yaşadıkları zorluklar dikkat çekiyor.
İslam İdeolojisi alanında doktora öğrencisi olduğunu profilinde belirten Twitter kullanıcısı “@krtglueg” akademisyenler hakkında o kadar çok şey yazmıştı ki sorunun sadece maaş olmadığı görüldü. Kapak fotoğrafındaki referansa dikkat çeken kullanıcı, “Okumanın ve akademik çalışmanın maddi bir faydasını görmedim” dedi. başlattığı paylaşımla düşündürdü.
“Ailen zengin değilse, ailen yoksa bu işe girme.”
29 yaşındayım elde bilgiden başka bir şey yok. Özel ders açıp insan bulursan para gelir yoksa gelmez. Tercih dönemindeki ve üniversitedeki arkadaşlarıma tavsiyem; baban zengin değilse, Sağlam bir bağlantı ağınız yoksa, akademi size göre değildir. . Şanslı binde bir kısmına girmelisin.
“O kadar olmaz diyordum. O kadar az, dahası da var.”
Ailede ilk kez bu süreçlere dahil olduğum için bizi yönlendiren kimse yoktu. Bir şekilde olur düşüncesiyle yola çıktım.. Akademide, birçok insanın “başarısızlıklarını örtbas etme” girişimleri olarak retoriğe bakıyordum. . olmayacağını söylüyordum. Çok az var, daha çok var.
Akademide söylenecek daha çok şey olduğunu söylerken, “Edirne’den Kars’a 87 ale 96 dil puanı ile kadro bulamadım” dedi.
96 dil puanı ile bu ülkede 87 ale Edirne’den Kars’a takım bulamadım.Kadro bulan değerli arkadaşlarım çeşitlidir. saldırıya uğradı . Umutlanmayın, üç beş istisna örneği sizi yanıltmasın. yapabilirim deme. O güveni taşıyordum, bu yüzden bir diziliş bile alamadım.
“Köpeklere bisküvi yedirilen bir dünyada aç bir entelektüel, binlerce aç entelektüel.”
En az 8-9 yıldır her gün ortalama saat okuyorum. Yanıt Cemil Meriç’in şu sözleriydi: “Köpeklerin bisküviyle beslendiği bir dünyada bir aydın aç, bin aydın vardır.” Bu sözde biraz abartı var kuşkusuz, çok şükür kendimizi idare ediyoruz ama hep bir sonraki ayın sıkıntısıyla. Bu süreçte yaşanan yıpranmayı bilmeyenler asla anlayamazlar.
“Birçoğu antidepresan kullanıyor, psikolojik olarak yıpranmış. Bu ülkenin mi yoksa akademi dünyasının mı geneli böyle bilmiyorum.”
Doktora yapan birçok arkadaşım da emsal süreçleri yaşıyor. Birçoğu bu süreçte en sevdikleri işi bırakmak zorunda kalıyor. Birçoğu antidepresan alan zihinsel olarak tükenmiş insanlar. Bu ülkenin genel durumu mu yoksa akademi mi bilmiyorum. Ama gerçek şu ki, sınıf ve kimlik kaygıları, hayattaki mevcut konumunuzu belirlemede hala en aktif faktördür. Bunu hesaba katmazsanız, hayat sizi hesaba çekmeye zorlar.
Bu gözlem ve deneyimlerle ilgili akıllara durgunluk veren yorumları görünce,
Eğitim ve okuduğunu anlama da düşünülmeliydi.
Eğitimin nasıl bir şey olduğunu düşünmemiz gerekirken,
Tweet’in altına yüklendi
Aynı kaygıyı yaşayan ama hayal kırıklığı ile dolu başarılı ve çalışkan öğrenciler görmek
Bu üzücü kısımdı.
Türkiye’de akademide yaşananların diğer kesimlerden farklı olduğunu düşünüyor musunuz?
Bunu deneyimleyen insanların, onu takip edenlere yaptıkları hakkında ne düşünüyorsunuz?
